I like asking and coming up with good questions, but there was a bad one that I had kept asking myself for the last fucking eleven years: “why don’t I have a girlfriend?”
To be fair, I did date and have girlfriends during high-school and uni. None of those relationships lasted. I was to blame because it was me who didn’t “feel right” and didn’t want to drag things on for too long. Hence, abrupt breakups from my initiatives. Did it hurt people? Yes. Did I regret it? Still do. But, it was all childish acts anyone could have done in their adolescent years.
Every time I became single again, I thought I felt lonely. “Maybe I should go fishing in this big fucking sea,” this often popped up in my head. So, every time I met someone new and interesting, either in real life or online, I just ended up making moves, even when I didn’t actually want to go out with anyone. Most of the time I would act unnatural and weird like a teenage boy having just hit puberty, accidentally scaring people off. I wanted to quit the habit, yet I kept making the same dating mistakes. I was stuck in that vicious cycle because I thought I was desperate to have someone by my side.
This year I finally realized that I should’ve asked myself the following question way earlier: “why do I want a girlfriend?” Deep down I’ve always known I love freedom and ability to do whatever the hell I want anytime I would like to. And, time has proven, I can live, travel, eat, go to the movies, drive or jog alone. But I simply and completely ignored all of that fact about myself. So, what made me want a girlfriend in the first place? First and foremost, I confused horny with lonely. I mean, there’s no shame to ever feel lustful as we all are humans. There are many ways to deal with eroticism and sexual desire, but finding a romantic, committed partner is not one at all. (Ideally) romantic stories on (social) media might have grown the idea of having a partner inside me too. I was, and am, never jealous of my friends and acquaintances being in love. I even judge some couples incontestably deserve to be together, and some don’t. Anyway, the more you see on Instagram people, especially celebrities and best pals, date for years or eventually get married, you can’t help thinking why you don’t have someone by your side even though you’re actually doing well on your own. Then, you start to have this (unnecessary) need of finding someone to fulfill your life. It feels like you see people wearing luxury clothes and accessories and you want some pieces of those although you are already unbelievably fucking elegant in your own way (and well-off too, if you wanna add). This is where consumerism is about to influence us, like it did to me big fucking wasted time.
Not only do we tend to treat love and relationships as products, but we are also becoming products ourselves. We create a nice profile on dating apps, set preferences of people we want to see (not to mention the role of AI in this step), swipe right to some cute other profiles and wait to match with them. It seems we get to choose and to be chosen, but do we really get to choose? Even if we don't date online, you might argue, we find other ways. Going to (blind) dates, complaining to friends or colleagues until they recommend someone for us, joining a running club, having our Instagram accounts shown on LED screens in pubs, you name it. Either way, the charm of coincidence is gone as we somehow insist on making it happen!!!! Falling in love is (supposed to be) unexpected and unprepared. Okay, even if some people might not need coincidence to fall for someone anymore, we still have a bigger issue to consider. Consciously or not, we tend to prioritize the worth of a person before their values. We examine what that person has to satisfy us before what we can build together. In other words, many of us prefer rich(er) dates. “Can you do this for me?” “I want you to…” “I’m dating you, so I want you to…” “Honey, I want to eat Japanese at…” “Babe, I want a trip to Vietnam…” “My boo, I want to see a musical…” “Can you buy me this…?” And so on. Our vain desires are only increasing because of these freaking posts on the Internet: stars throwing extravagant parties to their partners; wealthy friends getting brand-name items for their sweethearts; best pals going to Maldives with their sweeties, blah blah. No matter what the needs are, they all require money, time and effort. And often we are part of turning these behaviors into false standards, ridiculous norms. Wanting to impress (and get laid with) our dates, we tend to say “yes” to all their desires even though we fucking barely can afford them. If we let them down, no matter how hard we’ve tried, get ready to be judged or compared to other couples. Yet, the worst thing about love in our time is that people can sacrifice their core and identity to be loved. When asked, constrained or blindsided, we can radically change our habits, ways of thinking and beliefs without picturing consequences. This kind of scenario happens a lot, and it really fucks lives and families. If someone truly loves you, they accept the differences and don’t persuade you to change, and vice versa. Folks who try to make their partners - who are naturally different from them - be, do and think like them are simply narcissistic and narrow-minded. This behaviour endangers diversity and encourages conformity. It is therefore not surprising that nowadays love risks being capitalist, instrumental, exploitative, and ultimately dictatorial.
If you desperately want to have someone to please and love you, just stay in that vicious circle and keep pursuing that person. And don’t ever complain about how miserable your love life is when things repeatedly fail to go the way you want. Or you can just let things be, stop chasing love and delete all those dating apps. Staying put, you may or may not find someone; you may still suffer from loneliness or not, but you’ll surely live your life and avoid falling into the trap of modern-day twisted love. What about an antidote to consumerist love? We can look to long-lasting, healthy couples (probably our parents and high-school sweethearts, supposed they’re still together) as examples. Their bonds are rooted in quotidienneté, everyday mundane aspects of life while our relationships are built on extravagance and everyday specialness. They’ve faced difficulties together without shame for years while we only seek to live in the best moments. They expand each other’s horizons while we confine each other’s perspectives. They treat each other as true life partners while we treat each other as mere props.
What’s also important to put in mind is that you can love somebody (romantically, amicably or whatever) but you can never ask them to love you back. If they love you, they love you and you sense that. In such a way genuine love happens. When you feel love is not mutual or reciprocal, just walk away and wish them the best. It sounds painful, but at least it shows YOU KNOW HOW TO LOVE. Even if you end up being single, it doesn’t mean you are unloved. Love from family and friends is not the same as a romantic one, but in our denial, we often forget it’s always there. True love in any form uplifts us while a shitty, toxic one suffocates, or even kills us. It’s better to be alone than to have a consumerist, demanding person in life.
PS: if your date keeps preaching to you “We must adjust things” “We must keep this relationship healthy” and so on with an obvious pretentious voice, leave them as soon as possible.
ปกติผมชอบคิดและถามคำถามดี ๆ นะครับ แต่มีคำถามผิด ๆ อยู่ข้อหนึ่งที่ผมมัวหลงแต่ถามตัวเองตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านมาว่า“ทำไมกูถึงไม่มีแฟนวะ”
ที่จริง ก็ใช่ว่าชีวิตจะเหือดแห้งกับเรื่องพวกนี้ตอนอยู่มัธยมหรือมหา’ลัยนะ แต่คบใครก็ไปกันได้ไม่นาน ก็เป็นความผิดของผมเองแหละที่รู้สึกว่า “มันไม่ใช่” และขี้เกียจลากยาวความสัมพันธ์ให้ทุกฝ่ายเสียเวลากันเล่น ๆ เลยมักจะเป็นฝ่ายบอกเลิกตลอด มีผู้บาดเจ็บหลายราย และผมเองก็ยังเสียใจกับความหัวขวดของตัวเองอยู่จนถึงทุกวันนี้ แต่มันก็เป็นความเฮงซวยที่ใคร ๆ คงเคยทำกันทั้งนั้นตอนยังเด็กและเดียงสา
ทุกทีที่กลับมาเป็นโสด ผมมักคิดว่าตัวเองเหงา แล้วพาลคิดต่อไปอีกว่า “มาลงสนามกันอีกสักรอบเถอะวะ” พอเจอใครใหม่ที่ดูน่าสนใจ - ไม่ว่าจะในชีวิตจริงหรือออนไลน์ - ผมก็เดินหมากแม้แต่ตอนที่ไม่ได้อยากจะเดตสักเท่าไหร่ ส่วนมาก ผมจะกลายเป็นคนเก้ ๆ กัง ๆ บ้า ๆ บอ ๆ อย่างกับเด็กเห่อห-มอย แล้วทำผู้สาวกลัวโดยไม่ได้มีเจตนา พยายามแก้สันดานอยู่หลายหน แต่สุดท้ายก็กลับมาอีหรอปเดิมทุกที ติดอยู่ในวงจรอุบาทว์นี่แค่เพราะผมคิดว่าตัวเองอยากมีคนข้างกายจนตัวสั่น
มาปีนี้ ผมสำเนียกได้สักทีว่าควรจะตั้งคำถามนี้มาตั้งนานแล้วว่า “ทำไมกูถึงต้องมีแฟนวะ” ลึก ๆ แล้วผมรู้ตัวเองตลอดว่าเป็นคนรักอิสระ ชอบทำนู่นนี่นั่นตามแต่ใจและความสะดวกของตัวเอง เวลาเองก็ได้พิสูจน์แล้วว่า ตัวเองก็อยู่คนเดียวได้ ไปไหนมาไหน ดูหนัง ขับรถ หรือวิ่งคนเดียวก็สบาย แต่ผมกลับมองข้ามตัวตนของตัวเองไปสนิท แล้วอะไรกันวะที่ทำให้ผมอยากมีแฟนตั้งแต่แรก ก่อนอื่นเลย ผมหลงคิดว่าความหงี่คือความเหงา มันก็ไม่ได้แปลกอะไรนะครับที่มนุษย์มนาจะรู้สึกอย่างนี้กัน วิธีการรับมือกับความอีโรติกและแรงปรารถนาทางเพศก็มีหลายทาง แต่การหาแฟนเป็นตัวเป็นตนนี่ไม่ใช่ทางเลือกนั้นแน่ ๆ เรื่องรักโรแมนติก (ตามฉบับนิยาย) บนโลกโซเชียลนี่ก็อาจทำให้ผมนึกอยากมีแฟนขึ้นมาด้วยเหมือนกัน ว่าตามตรง ผมไม่เคยอิจฉาเพื่อนหรือคนรู้จักที่มีผู้บ่าวผู้สาวข้างกายนะ ซ้ำยังคิดอยู่ในใจว่าบางคู่ก็เหมาะสมกันจริง ๆ และคู่ที่เหลือก็จะคบกันไปทำห่าอะไร แต่พอเราเห็นผู้คน - โดยเฉพาะเพื่อนสนิทหรือดารา - บนไอจีคอยโพสต์อะไรหวาน ๆ หรือได้แต่งกันเป็นฝั่งเป็นฝา คงอดคิดไม่ได้หรอกว่าทำไมเราถึงไม่มีใครบ้างวะ ทั้งที่จริงแล้ว เป็นโสดอยู่ดี ๆ ก็สบายตัวอยู่แล้ว แล้วเราก็เริ่มจะมีความอยากได้อยากมี (ที่ไม่ต้องมีก็ได้) นี่ขึ้นมา ตัวสั่นอยากมีคนมาเติมเต็มชีวิตของเรา ให้เปรียบเทียบ เหมือนเราเห็นคนใส่ของแบรนด์เนมแล้วเกิดอยากได้บ้าง ทั้งที่จริงแล้วเราแม่งก็ดูดีฉิบหายในแบบของเราอยู่แล้ว (และมีกินมีใช้ด้วย - ถ้าอยากจะเสริม) นี่แหละคือตอนที่ลัทธิบริโภคนิยมจะเข้ามาอยู่เหนือหัวบงการเราแบบที่ผมเคยสัมผัส เสียเวลาฉิบหายเลย
ไม่ใช่แค่เรากำลังทำให้ความรักและความสัมพันธ์เป็นสินค้า แต่เราเองก็กลายเป็นสินค้าซะเองด้วย เราสร้างโปรไฟล์สวย ๆ หล่อ ๆ บนแอปหาคู่ เลือกว่าอยากจะเจอคนแบบไหน (นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเอไอที่เข้ามา “ช่วย” อีกนะ) ปัดขวาเวลาเจอคนแจ่ม ๆ และนั่งรอว่าจะแมตซ์กับใครบ้าง ดูเหมือนว่าเราจะเป็นทั้งคนเลือกและคนที่ถูกเลือก แต่เราได้เลือกตั้งแต่แรกจริง ๆ เหรอ ถึงจะไม่เล่นแอป เราก็จะหาทางอื่นแทน อย่างไปนัดบอด คอยบ่นกับเพื่อนฝูงและเพื่อนร่วมงานจนกว่าเขาจะแนะนำใครสักคน เข้าชมรมวิ่ง แจกไอจีบนจอเอลอีดีในผับ และอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ไม่ว่าจะทางไหน มนต์เสน่ห์ของความบังเอิญก็ค่อย ๆ จางหายไปเพราะเราคอยแต่จะสร้างปาฏิหารย์ให้เกิดขึ้นเอง การตกหลุมรัก (ควรจะ) เป็นเรื่องที่ไม่มีใครได้คาดคิดและเตรียมตัว แต่ก็นั่นแหละ หลายคนอาจไม่ต้องการความบังเอิญที่จะตกหลุมรักอีกต่อไปแล้วก็ได้ แต่เราก็ยังมีอีกประเด็นหนึ่งที่ต้องมาชำแหละกัน ก็คือว่า ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม เราให้ความสำคัญกับมูลค่ามากกว่าคุณค่าของคน ๆ นั้น เราดูว่าเขามีอะไรที่จะทำให้เรามีความสุขได้ มากกว่าที่จะมองว่าเราสองคนจะสร้างอะไรร่วมกันได้ พูดหยาบ ๆ คือเราอยากมีผัวมีเมียรวย ๆ (หรือรวยกว่าเรา) “ตัวเองทำนี่ให้เค้าได้มั้ย” “เราอยากให้ตัวเอง…” “มีแฟนก็อยากให้แฟน…” “ยู เค้าอยากกินอาหารญี่ปุ่นที่…” “ที่รัก เราอยากไปเที่ยวเวียดนาม…” “ตะเอง เค้าอยากไปดูละครเวทีอ่ะ…” “ซื้อนี่ให้เค้าหน่อยสิเบบี๋” และอีกสารพัด เรามีแต่จะเพิ่มความอยากกลวง ๆ เพราะเห็นอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ในเน็ต ทั้งดาราจัดปาร์ตี้ฉ่ำ ๆ ให้แฟน เพื่อนที่รวย ๆ ซื้อของแบรนด์ให้แฟนเขา หรือเพื่อนสนิทได้ไปเทียวมัลดีฟกับแฟน นู่นนี่นั่น แต่ไม่ว่าจะอะไร ทุกอย่างก็ต้องใช้เงิน เวลา และแรงกายแรงใจทั้งนั้น แล้วเราก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดมาตรฐานลวง ๆ และความเชื่อ การกระทำทำนองนี้ขึ้นมาด้วยเพราะอยากจีบ (และอยากได้) คนคุยคนคบแบบไม่ลืมหูลืมตา เรามักจะตอบตกลงทำสิ่งต่าง ๆ ให้ทั้ง ๆ ที่ปัญญาก็แทบจะไม่มี หรือถึงมีก็ไม่พอ และต่อให้พยายามขนาดไหน เมื่อไหร่ก็ตามที่ทำแฟนผิดหวัง ก็เตรียมโดนบ่นและโดนเปรียบเทียบได้เลย แต่สิ่งที่แย่ที่สุดเกี่ยวกับความรักในยุคสมัยของเรานั้น คือเรายอมแม้กระทั่งสังเวยตัวตนและหัวใจของเราไปเพียงเพื่อให้ได้รักมา ไม่ว่าจะโดนขอร้อง โดนบังคับ หรือหน้ามืดตามัวเอง เรายอมเปลี่ยนตัวเองไปเป็นคนละคน เปลี่ยนวิถีชีวิต วิธีคิด และความเชื่อแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งและทำชีวิตและครอบครัววายวอดมานัดต่อนัด ถ้าใครสักคนรักคุณจริง เขาจะยอมรับความแตกต่างได้และไม่โน้มน้าวให้คุณเปลี่ยนไป และถ้าคุณรักเขาจริง ก็ต้องเป็นแบบนั้นเหมือนกัน คนที่พยายามจะทำให้คู่ครองที่แตกต่างไปจากเขานั้นคิดและทำทุกอย่างแบบเดียวกัน คือพวกโลกแคบหลงตัวเอง พฤติกรรมแบบนี้แหละที่ทำให้ความแตกต่างหลากหลายมลายหายไป และส่งเสริมการหลับหูหลับตาทำ ๆ ตามกันไปในสังคม เลยไม่ต้องแปลกใจไปหรอกครับว่า ทุกวันนี้ความรักชักจะเป็นเนื้อเดียวกับทุนนิยม เป็นเพียงแค่เครื่องไม้เครื่องมือ ขูดขีดแรงกายแรงใจ และถึงขั้นเป็นเผด็จการด้วยซ้ำ
ถ้าคุณอยากมีใครสักคนคอยปรนนิบัติและรักคุณอย่างช่วยไม่ได้ ก็อยู่ในวงจรอุบาทว์นี่ต่อไปและไล่ตามหาคน ๆ นั้นต่อไป และอย่าได้คิดบ่นว่าทำไมชีวิตรักของคุณถึงเหือดแห้งเพราะอะไร ๆ ก็ไม่ได้เป็นไปตามดั่งที่ใจคุณหวัง หรือคุณเลือกที่จะปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ มันเป็นไปตามครรลอง เลิกไคว่คว้าตามหาความรัก และลบแอปหาคู่ทิ้งไปซะ อยู่เฉย ๆ คุณอาจจะได้เจอใครหรือไม่ก็ได้ อยู่เฉย ๆ คุณอาจจะยังใจเสียเรื่องความรักหรือไม่ก็ได้ แต่ที่แน่ ๆ คือคุณจะได้ชีวิตคืนมาและไม่ตกอยู่ในกับดักของความรักที่บิดเบี้ยว แล้วอะไรล่ะที่จะแก้พิษความรักที่เน้นแต่ได้ในยุคบริโภคนิยมนี่ได้ล่ะ ลองหันไปดูคู่รักที่อยู่กันมานานและยั่งยืนเป็นตัวอย่างสิ (อาจจะเป็นพ่อแม่หรือคู่หวานใจช่วงมัธยมก็ได้ - ถ้าพวกเขายังคบและรักกันดีอยู่นะ) ขณะที่พวกเราจ้องแต่จะหาความเหนือระดับและความฟุ่มเฟือยในความสัมพันธ์ พวกเขารักกันเพราะความธรรมดาสามัญและไม่ไขว่คว้าหาความหวือหวาจนเกินงาม ขณะที่เรามัวแต่จะทำให้ทุกวันเป็นวันพิเศษ พวกเขามีแต่จะเผชิญความยากลำบากไปด้วยกัน ขณะที่เราคิดจะจำกัดขอบเขตของกันและกัน โลกของพวกเขามีแต่จะขยายใหญ่ขึ้น ๆ ขณะที่เราคบใครสักคนอย่างกับพร็อบตกแต่งในชีวิต พวกเขาคือคู่ชีวิตของกันและกันจริง ๆ
อีกอย่างที่เราต้องจำไว้ใส่ใจก็คือ เราจะรักใครก็ได้ - ไม่ว่าจะโรแมนติกหรืออะไรก็ตาม - แต่เราไม่มีวันขอความรักจากใครเขาได้ ถ้าเขารักคุณจริง เขาจะรักคุณกลับและคุณจะรู้สึกได้ นี่แหละคือความรักที่แท้จริง วันใดที่คุณรู้สึกว่าความรักนั่นไม่ได้เกิดขึ้นต่อทั้งสองฝ่ายอีกต่อไป เดินออกมาจากความสัมพันธ์นั้นและอวยพรให้อีกฝ่ายโชคดีเถอะ เจ็บไปรักไป แต่อย่างน้อยคุณก็รักเป็น ถึงที่สุดแล้วชาตินี้คุณจะครองโสดสถานะ ก็ไม่หมายความว่าจะไม่มีใครรักคุณเลย จริงอยู่ที่ความรักจากครอบครัวและเพื่อนฝูงมันเทียบกับรักโรแมนติกไม่ได้ แต่เรามักจะปฎิเสธและหลงลืมไปว่ารักแบบนั้นอยู่กับเราเสมอมา ไม่ว่าจะเป็นรักแบบไหนก็ตาม ความรักที่แท้จริงจะคอยอุ้มชูเรา แต่ความรักทอกซิกเหี้ย ๆ จะทำให้เราอึดอัดหรือแม้กระทั่งฆ่าเราได้ อยู่คนเดียวยังจะดีซะกว่ามีคู่ครองที่คอยแต่จะได้ เอาแต่จะ “แดก” และมัวแต่กดขี่เราครับ
ป.ล. ถ้าแฟนของคุณคอยเทศนาในทำนองว่า “คบกันก็ต้องปรับตัวกันสิ” “คบกันแล้วต้องเฮลตี้สิ” ฯลฯ ด้วยน้ำเสียงที่ดัดจริตและไม่จริงใจ ทิ้งเขาไปเถอะฮะ
Written by: @porrorchor